08-09-2023, 11:19 AM
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 08-09-2023, 11:24 AM przez redhunter.)
Co prawda należałoby bojkotować to co ruskie na każdej płaszczyźnie, ale pamiętając Lewiatana Andrieja Zwiagincewa, w którym bardzo ostro rozliczał się ze swoją ojczyzną, obejrzałem kolejny jego film- Niemiłość.
To film z 2017r. który zgarnął prawie wszystkie nagrody jakie mógł. Nie dostał tylko Oskara dla nieanglojęzycznego filmu, ale był nominowany w tej kategorii.
Nawet dostał naszego Orła.
Dostajemy na ekranie historię małżeństwa z 12 letnim stażem i 12 letnim synem. Nie wiadomo które te 12 lat im obecnie ciąży bardziej. Nie potrafią się już kochać, są już w nowych związkach, przeszkodą na nowej drodze życia jest dla nich wspólne mieszkanie i wspólny syn. I jednej i drugiej ,, rzeczy'' chcą się pozbyć. Syn to bardzo wrażliwy chłopak, który świadomy tego się wokół niego dzieje, przeżywa piekło. Rodzice prześcigają się w zadawaniu sobie ran ale najbardziej przy tej wymianie ciosów poszkodowany jest syn. I któregoś dnia syn postanawia ułatwić im życie i znika. Bohaterowie dostają to co chcieli, swoich nowych partnerów, nowe życia, bez balastu syna który im przypomina związek który przegrali.
Tylko czy takie życie jest coś warte? Czy po takim kalectwie uczuciowym może się jeszcze w człowieku odrodzić umiejętność miłości, czy pozostaną upośledzeni w tym względzie na zawsze?
Film zagrany jest wybitnie. Siła przekazu wbija nas w fotel. Jesteśmy porażeni tym piekłem które widzimy. Tak budujących nastrój zdjęć dawno nie widziałem. Sceny są przeciągane do bólu, statyczne ale energii w nich więcej niż w ,, zabili go i uciekł''. Reżyser także nie był by sobą jakby film nie był zaangażowany politycznie i społecznie. Oglądamy te wydarzenia jako determinowane także sytuacją polityczną w kraju. Dostajemy np. scenę kiedy bohaterka ubrana w dres reprezentacji Rosji z barwami narodowymi na zaśnieżonym, zimnym tarasie biega na bieżni a za szybą na ogromnym TV leci relacja z wojny w Donbasie. Oczywiście zupełnie zmanipulowana bo to kanał ruskiej TV reżimowej, więc dostajemy przekaz jak obecnie w naszym tvp. Zastanawiamy się kogo widzimy tak naprawdę? Czy to bohaterka dostaje zadyszki na tej bieżni przytłoczona balastem swoich doświadczeń, czy to jednak obraz Rosji która udaje kraj w dobrej kondycji gdy tak naprawdę poraniona wewnętrznie nie jest już zdolna do wysiłku?
Polecam ten dramat bo to kino unikatowe, niedzisiejsze, wzbudza w widzu tylko ból.
To film z 2017r. który zgarnął prawie wszystkie nagrody jakie mógł. Nie dostał tylko Oskara dla nieanglojęzycznego filmu, ale był nominowany w tej kategorii.
Nawet dostał naszego Orła.
Dostajemy na ekranie historię małżeństwa z 12 letnim stażem i 12 letnim synem. Nie wiadomo które te 12 lat im obecnie ciąży bardziej. Nie potrafią się już kochać, są już w nowych związkach, przeszkodą na nowej drodze życia jest dla nich wspólne mieszkanie i wspólny syn. I jednej i drugiej ,, rzeczy'' chcą się pozbyć. Syn to bardzo wrażliwy chłopak, który świadomy tego się wokół niego dzieje, przeżywa piekło. Rodzice prześcigają się w zadawaniu sobie ran ale najbardziej przy tej wymianie ciosów poszkodowany jest syn. I któregoś dnia syn postanawia ułatwić im życie i znika. Bohaterowie dostają to co chcieli, swoich nowych partnerów, nowe życia, bez balastu syna który im przypomina związek który przegrali.
Tylko czy takie życie jest coś warte? Czy po takim kalectwie uczuciowym może się jeszcze w człowieku odrodzić umiejętność miłości, czy pozostaną upośledzeni w tym względzie na zawsze?
Film zagrany jest wybitnie. Siła przekazu wbija nas w fotel. Jesteśmy porażeni tym piekłem które widzimy. Tak budujących nastrój zdjęć dawno nie widziałem. Sceny są przeciągane do bólu, statyczne ale energii w nich więcej niż w ,, zabili go i uciekł''. Reżyser także nie był by sobą jakby film nie był zaangażowany politycznie i społecznie. Oglądamy te wydarzenia jako determinowane także sytuacją polityczną w kraju. Dostajemy np. scenę kiedy bohaterka ubrana w dres reprezentacji Rosji z barwami narodowymi na zaśnieżonym, zimnym tarasie biega na bieżni a za szybą na ogromnym TV leci relacja z wojny w Donbasie. Oczywiście zupełnie zmanipulowana bo to kanał ruskiej TV reżimowej, więc dostajemy przekaz jak obecnie w naszym tvp. Zastanawiamy się kogo widzimy tak naprawdę? Czy to bohaterka dostaje zadyszki na tej bieżni przytłoczona balastem swoich doświadczeń, czy to jednak obraz Rosji która udaje kraj w dobrej kondycji gdy tak naprawdę poraniona wewnętrznie nie jest już zdolna do wysiłku?
Polecam ten dramat bo to kino unikatowe, niedzisiejsze, wzbudza w widzu tylko ból.