01-10-2023, 07:34 AM
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 03-10-2023, 08:54 AM przez redhunter.)
No to tym razem rzeźnia. Dwa razy.
Festen.
Duńsko-szwedzki film który ma już ćwierć wieku.
W posiadłości-hotelu odbywa się impreza z okazji 60-tych urodzin głowy rodziny. Rodziny bardzo zamożnej z koneksjami.
Na uroczystość przybywa rodzina, znajomi, członkowie wolnomularzy z różnych części Europy.
W tym gronie jest trójka dzieci. Szybko dowiadujemy się, że brakuje jednej córki, która popełniła samobójstwo.
Każde z dzieci od razu widać, że ma swoje duże problemy osobiste. Do tego mimo niby słodkiej, uroczystej atmosfery, napięcie pomiędzy członkami rodziny jest ogromne. Skrywane żale, wspomnienia, próby sklejenia rodziny do kupy. I w pewnym momencie najstarszy syn wygłasza przemówienie o które go poprosił ojciec. Nie wiedział co czyni, bo syn postanawia w tym przemówieniu rozliczyć się z bolesna przeszłością. Zaczyna się rzeźnia. Atmosfera w tym filmie od początku jest gęsta jak śmietana. Można ją kroić nożem. Film jest nie tylko odczarowaniem wizerunku tej konkretnej rodziny ale i całego społeczeństwa skandynawskiego. Scena w której cała sala śpiewa pieśń rasistowską a córka przyprowadziła na imprezę swojego czarnoskórego chłopaka, czy sceny z wynajętym wodzirejem próbującym mimo wszystko posklejać tą niecodzienną imprezę a goście po kolejnych bombach które na nich spadają udają, że nic się nie stało, porażają.
Na pochwałę zasługuje też praca kamerzysty. Film jest jakby kręcony z ręki. Zdjęcia chaotyczne, nerwowe pomagają budować ten niezwykły klimat tego obrazu. Nie wymieniam nawet kto tu zagrał dobrze, bo każda rola jest wybitna.
A drugi film to typowy horror.
Mów do mnie.
To produkcja australijsko-angielska. Wreszcie horror który jest naprawdę dobry. Nieznani aktorzy i inne budowanie napięcia niż w amerykańskich tego rodzaju filmach. Tu ma zastosowanie słynne powiedzenie Hitchcocka. Najpierw ma nastąpić trzęsienie ziemi a potem napięcie ma stopniowo wzrastać. Grupa młodzieży zdobywa zabalsamowaną rękę, która daje możliwość nie tylko rozmowy z osobami już nieżyjącymi ale także daje możliwość wpuszczenia ich do swojego ciała. I ten czas ingerencji, żeby był w miarę bezpieczny nie może być dłuższy niż 90 sekund. Nie trzeba być prorokiem, żeby od razu nie wiedzieć, że coś pójdzie nie tak. Jednak zrobione jest to tak sprytnie, że te sceny z umarlakami wcale nie są najstraszniejsze. Większe napięcie budują sami bohaterowie swoim zachowaniem, swoimi kompleksami, fobiami, traumami. To oni o nie umarlaki w zasadzie stanowią największe zagrożenie i doprowadzają do tragedii.Scenariusz jest napisany z sensem ,dźwięk wbija w fotel.
Świetna produkcja.
Festen.
Duńsko-szwedzki film który ma już ćwierć wieku.
W posiadłości-hotelu odbywa się impreza z okazji 60-tych urodzin głowy rodziny. Rodziny bardzo zamożnej z koneksjami.
Na uroczystość przybywa rodzina, znajomi, członkowie wolnomularzy z różnych części Europy.
W tym gronie jest trójka dzieci. Szybko dowiadujemy się, że brakuje jednej córki, która popełniła samobójstwo.
Każde z dzieci od razu widać, że ma swoje duże problemy osobiste. Do tego mimo niby słodkiej, uroczystej atmosfery, napięcie pomiędzy członkami rodziny jest ogromne. Skrywane żale, wspomnienia, próby sklejenia rodziny do kupy. I w pewnym momencie najstarszy syn wygłasza przemówienie o które go poprosił ojciec. Nie wiedział co czyni, bo syn postanawia w tym przemówieniu rozliczyć się z bolesna przeszłością. Zaczyna się rzeźnia. Atmosfera w tym filmie od początku jest gęsta jak śmietana. Można ją kroić nożem. Film jest nie tylko odczarowaniem wizerunku tej konkretnej rodziny ale i całego społeczeństwa skandynawskiego. Scena w której cała sala śpiewa pieśń rasistowską a córka przyprowadziła na imprezę swojego czarnoskórego chłopaka, czy sceny z wynajętym wodzirejem próbującym mimo wszystko posklejać tą niecodzienną imprezę a goście po kolejnych bombach które na nich spadają udają, że nic się nie stało, porażają.
Na pochwałę zasługuje też praca kamerzysty. Film jest jakby kręcony z ręki. Zdjęcia chaotyczne, nerwowe pomagają budować ten niezwykły klimat tego obrazu. Nie wymieniam nawet kto tu zagrał dobrze, bo każda rola jest wybitna.
A drugi film to typowy horror.
Mów do mnie.
To produkcja australijsko-angielska. Wreszcie horror który jest naprawdę dobry. Nieznani aktorzy i inne budowanie napięcia niż w amerykańskich tego rodzaju filmach. Tu ma zastosowanie słynne powiedzenie Hitchcocka. Najpierw ma nastąpić trzęsienie ziemi a potem napięcie ma stopniowo wzrastać. Grupa młodzieży zdobywa zabalsamowaną rękę, która daje możliwość nie tylko rozmowy z osobami już nieżyjącymi ale także daje możliwość wpuszczenia ich do swojego ciała. I ten czas ingerencji, żeby był w miarę bezpieczny nie może być dłuższy niż 90 sekund. Nie trzeba być prorokiem, żeby od razu nie wiedzieć, że coś pójdzie nie tak. Jednak zrobione jest to tak sprytnie, że te sceny z umarlakami wcale nie są najstraszniejsze. Większe napięcie budują sami bohaterowie swoim zachowaniem, swoimi kompleksami, fobiami, traumami. To oni o nie umarlaki w zasadzie stanowią największe zagrożenie i doprowadzają do tragedii.Scenariusz jest napisany z sensem ,dźwięk wbija w fotel.
Świetna produkcja.